Socrates voelde zich geroepen om zijn medemensen tot zelfonderzoek en waarheid te bewegen, maar wist dat zijn vragen hun zekerheden en overtuigingen konden ondermijnen. Zijn strijd lag tussen zijn liefde voor de gemeenschap waarin hij leefde, en zijn trouw aan een hoger principe: dat geen mens ooit bewust kwaad mag doen door zijn ziel onwaarachtig te laten worden. Zelfs toen zijn stad hem veroordeelde, koos Socrates ervoor zijn innerlijke roeping te volgen, liever stervend trouw dan levend verradend.

In een tijd van meningen is de moed om te weten dat je niet weet, zeldzamer dan ooit

Toen Socrates werd aangeklaagd voor het bederven van de jeugd en het ondermijnen van de goden van de stad, kreeg hij de kans om zijn leven te redden door spijt te betuigen of zichzelf het zwijgen op te leggen. Maar hij weigerde zijn waarheid te verloochenen. Liever koos hij ervoor de gifbeker te drinken dan zijn innerlijke roeping te verraden. In zijn dood werd hij het levende bewijs van zijn overtuiging: dat het beter is te sterven in waarheid dan te leven in leugen.