Simone Weil verlangde ernaar zichzelf volledig uit te wissen, om de wereld en het lijden van anderen zonder enig spoor van eigenbelang te kunnen dienen. Maar haar leven werd gekenmerkt door een schrijnende spanning: haar zwakke lichaam verzette zich tegen haar radicale idealen, haar geest hunkerde naar zuivere aandacht terwijl haar menselijkheid bleef haperen. Ze werkte in fabrieken tot haar krachten bezweken, vastte uit solidariteit tot haar lichaam het niet meer kon dragen, zocht God en vond vaak alleen stilte. Haar strijd was die van iemand die het goede zo radicaal wilde liefhebben, dat zelfs het bestaan van een eigen ik haar als een tekort verscheurde.

In een wereld die zichzelf steeds harder bevestigt, vraagt het goede om stilte, aandacht en zelfvergetelheid. Niet in macht of succes wordt de mens volmaakt, maar in het volgen van het voorbeeld van degene die zichzelf uit liefde volledig aan het lijden van de wereld overgaf

Tijdens de Tweede Wereldoorlog weigerde Simone Weil voldoende voedsel tot zich te nemen, uit solidariteit met de hongerend gebleven bevolking van bezet Frankrijk. In haar ballingschap in Engeland koos ze ervoor niets te ontvangen dat anderen moest missen. Haar toch al zwakke lichaam kon deze ontbering niet dragen. Op 34-jarige leeftijd stierf ze aan de gevolgen van ondervoeding en verwaarlozing. In haar laatste keuze bleef ze trouw aan haar diepste overtuiging: dat ware liefde vraagt om het volledig loslaten van het eigenbelang, zelfs tot in het uiterste.