De balans tussen liefde en autonomie; haar relatie met Sartre als metafoor voor de existentiële worsteling met vrijheid

Ze zou spreken over genderrollen in werk en relaties, en de subtiele manieren waarop vrijheid vandaag nog wordt beperkt.

Ze weigerde een ere-doctoraat van de Sorbonne (de prestigieuze universiteit van Parijs), omdat ze vond dat die erkenning te laat kwam en hypocriet was.

De Sorbonne had haar jarenlang niet serieus genomen als filosoof, en pas ná haar wereldfaam met De Tweede Sekse wilden ze haar ineens "eren." Ze vond dat achterbaks en in strijd met haar existentialistische principes.

Ze wilde niet als icoon op een voetstuk worden geplaatst terwijl ze juist streed voor gelijke behandeling en zelfbeschikking, niet voor elitestatus