Plato verlangde naar het ware, het goede en het schone als eeuwige werkelijkheden. Maar hij leefde in een wereld waarin waarheid werd verdraaid, macht regeerde en het zintuiglijke bedrog de ziel afleidde. Zijn strijd was die van iemand die wist dat de hoogste werkelijkheid bestaat, maar die elke dag geconfronteerd werd met de broze, onvolmaakte wereld van menselijke begeerte, eerzucht en illusie.

In een wereld van schijn en meningen vergeet de ziel haar roeping: om zich los te maken van het vergankelijke en zich te richten op het ware, het goede en het schone. Jij bent niet wat je bezit, niet wat je toont — jij bent een ziel die herinnert waaruit zij geboren is.

De dood van Socrates raakte Plato diep: hij zag hoe zijn stad niet de waarheid, maar gemak en macht verkoos. De man die hem geleerd had te zoeken naar het ware en het goede werd door diezelfde stad tot de dood veroordeeld. Uit die pijn groeide Plato’s levenslange zoektocht: om voorbij meningen en vergankelijke belangen te reiken naar het eeuwige. Zijn werken zijn niet alleen filosofische oefeningen, maar ook een stil monument voor de verloren stem van waarheid.