Michel Foucault worstelde met zijn verlangen naar vrijheid, lichamelijkheid en grenservaringen, terwijl hij tegelijk bleef ontleden hoe identiteit, verlangen en zelfexpressie gevormd worden door macht. Hij weigerde om zichzelf als persoon centraal te stellen en zag zijn biografie als irrelevant: niet de auteur, maar het denken moest spreken. Toch zocht hij in zijn persoonlijke leven — via lichamelijke intensiteit en experiment — naar ervaringen die het gevestigde zelf konden doorbreken. Zijn strijd was die van iemand die zichzelf wilde ontgrenzen, maar onverbiddelijk wist dat ook de zoektocht naar vrijheid nooit buiten macht en structuur valt.

Vandaag onderwerpen we ons niet meer uit angst, maar uit verlangen om gezien te worden. De algoritmes waaraan we onze aandacht geven, vormen onze wereld. Vrijheid begint met het wantrouwen van alles wat vanzelfsprekend lijkt

In zijn laatste jaren werd Michel Foucault getroffen door AIDS, een ziekte die in zijn tijd omgeven was door stigma en angst. Toch koos hij ervoor om er niet publiekelijk over te spreken. Niet uit schaamte, maar uit trouw aan zijn filosofie: de persoon van de denker mocht nooit het middelpunt zijn, alleen het denken zelf. In zijn zwijgen bleef hij consequent aan zijn diepste overtuiging: het is niet het leven van de auteur dat telt, maar de beweging van ideeën die vragen blijft stellen en structuren blijft ondermijnen.