Wittgenstein leefde met een felle innerlijke spanning: enerzijds zijn geniale vermogen om taal en logica tot op het bot te analyseren, anderzijds een diepe existentiële onrust en zelftwijfel. Hij voelde zich vaak verscheurd tussen de strenge helderheid van zijn vroege werk (Tractatus Logico-Philosophicus) en de chaotische, relationele werkelijkheid van het alledaagse leven die hij later in zijn Philosophical Investigations probeerde te vangen. Daarbovenop kwam een intens moreel bewustzijn en melancholie, mede gevoed door een familiegeschiedenis vol zelfmoord en zijn eigen religieuze worstelingen.

Als Wittgenstein vandaag zou spreken, zou hij waarschijnlijk onze digitale en virtuele communicatie onder de loep nemen. Hij zou ons eraan herinneren dat taalspelen verschuiven door sociale media, algoritmes en kunstmatige intelligentie, en dat dit niet neutraal is: de manier waarop we woorden gebruiken vormt letterlijk onze wereld. Hij zou ons uitdagen om te zien hoe begrippen als “vriend”, “waarheid” of “gemeenschap” een andere betekenis krijgen in een online omgeving, en ons waarschuwen om niet te vergeten dat taal altijd ingebed is in een levensvorm — in echte praktijken en menselijke relaties.

Een memorabel moment is Wittgensteins beslissing na de publicatie van de Tractatus (1921) om zijn academische carrière achter zich te laten. Hij geloofde dat hij de grote filosofische problemen had opgelost en ging werken als dorpsonderwijzer in afgelegen Oostenrijkse dorpjes. Het beeld van de briljante filosoof die, na een meesterwerk te hebben geschreven, kiest voor het eenvoudige leven tussen kinderen op het platteland, raakt omdat het zijn radicale ernst en zijn verlangen naar echtheid laat zien — zelfs al liep die periode uit op teleurstellingen en conflicten.