Iris Murdoch zocht in haar leven naar zuivere liefde en morele aandacht, maar worstelde met haar eigen hartstochtelijke natuur. Terwijl ze in haar denken streed om zichzelf te overstijgen ten gunste van het goede, werd ze in haar persoonlijk leven keer op keer geconfronteerd met de kracht van verlangen, vrijheid en emotionele verwarring.

In een wereld die steeds luider haar eigen verlangens herhaalt, wordt stille aandacht voor het goede — en voor de ander — de grootste daad van liefde. Moraal begint niet met zelfexpressie, maar met het leren kijken voorbij jezelf.

In haar laatste jaren verloor Iris Murdoch langzaam haar vermogen om helder te denken en te spreken. De vrouw die haar leven had gewijd aan aandacht, taal en het zien van de ander, werd gevangen in de nevel van Alzheimer. En toch, te midden van het verlies, bleef iets van haar wezen zichtbaar: een stille vriendelijkheid, een eenvoudige liefdevolle aanwezigheid. Zelfs toen het denken verdween, bleef Murdoch getuigen van haar diepste overtuiging: dat liefde en aandacht sterker zijn dan het zelf.