Hannah Arendt verlangde naar een wereld waarin mensen hun vrijheid eerden door te handelen, te spreken en te oordelen. Maar als balling, als buitenstaander, en als getuige van de catastrofes van haar tijd, zag zij steeds opnieuw hoe mensen liever gehoorzaamden dan dachten. Haar strijd was niet alleen filosofisch, maar diep persoonlijk: de pijn om te zien hoe gedachteloosheid sterker bleek dan moed, hoe gemak het won van verantwoordelijkheid. Toch bleef zij kiezen voor denken, zelfs toen het haar vriendschappen kostte, veiligheid bedreigde en haar zelf tot buitenstaander maakte. Haar leven werd een oefening in trouw blijven aan de vrijheid — tegen de angst en de lafheid in.

In een wereld van meningen vraagt ware moed niet om te schreeuwen, maar om te oordelen en trouw te blijven aan wat je ziet.

Tijdens het proces tegen Adolf Eichmann in Jeruzalem zag Hannah Arendt hoe kwaad niet alleen voortkomt uit haat, maar ook uit gedachteloosheid: de weigering om zelf te denken en te oordelen. Toen ze haar verslag over de "banaliteit van het kwaad" publiceerde, verloor ze vriendschappen en kreeg ze felle kritiek, maar ze weigerde haar inzicht in te trekken. In die keuze toonde Arendt haar diepste overtuiging: dat vrijheid en menselijkheid alleen kunnen bestaan waar het denken niet wijkt voor groepsdruk, angst of gemak.