Diogenes verlangde naar volledige vrijheid: leven zonder bezit, zonder afhankelijkheid, zonder angst. Maar zijn strijd was die van iemand die zich dagelijks moest losmaken van de verleiding naar comfort, erkenning en gemak. In een wereld die rijkdom en roem verheerlijkte, koos hij voor armoede, eenvoud en spot — en bevocht in zichzelf het verlangen om te behoren, om erkend te worden. Zijn leven werd een voortdurende oefening in het bewaren van zijn vrijheid, tegen de roep van de wereld en de zwakte van het eigen verlangen in.

Jullie stapelen spullen, volgers en meningen — maar wie van jullie heeft zichzelf ooit echt bezeten?

Toen Alexander de Grote Diogenes kwam opzoeken, vond hij hem in zijn ton, liggend in de zon. Omringd door zijn gevolg vroeg Alexander, de machtigste man van zijn tijd, of hij iets voor Diogenes kon doen. Diogenes keek op en antwoordde slechts: "Ja, ga een stap opzij zodat je mijn zon niet langer blokkeert." In dat ene gebaar toonde Diogenes zijn diepste overtuiging: dat ware vrijheid niet wordt gevonden in macht, bezit of gunsten — maar in de volkomen onafhankelijkheid van iemand die niets anders nodig heeft dan zichzelf en het licht.