Charles Taylor worstelde zijn hele leven met de spanning tussen twee werelden: enerzijds de seculiere, pluralistische moderniteit waarin waarden relatief lijken en alles onderhandelbaar wordt, en anderzijds zijn diepe overtuiging (mede gevoed door zijn katholieke geloof) dat er een dieper moreel kader bestaat dat ons overstijgt. Hij voelde de aantrekkingskracht van het moderne ideaal van individuele vrijheid, maar tegelijk ook de leegte en vervreemding die ontstaan wanneer mensen losraken van gedeelde bronnen van betekenis.

Als Taylor vandaag spreekt over onze moderne wereld, dan zou hij waarschijnlijk benadrukken dat we gevangen zitten in een paradox: we zijn meer dan ooit gericht op individuele keuzevrijheid en zelfontplooiing, maar tegelijk hunkeren we naar erkenning en gedeelde kaders die onze keuzes betekenis geven. In zijn laatste grote werk The Language Animal (2016) en diverse recente interviews stelt hij dat technologie en globalisering onze horizon verbreed hebben, maar ook het gevaar vergroten dat we onze diepere morele oriëntatie kwijtraken. Hij zou zeggen dat sociale media en consumentisme ons wel eindeloos opties geven, maar ons nauwelijks leren in welke waarden die keuzes geworteld moeten zijn.

Een memorabel moment in Taylors leven is zijn bewuste keuze om, ondanks een briljante academische carrière in Oxford, terug te keren naar Canada om les te geven aan McGill University in Montreal. Hij wilde niet alleen schrijven over gemeenschapszin en morele bronnen, maar ook zelf aanwezig zijn in een context waar die gemeenschap voelbaar was. Dat betekende ook dat hij zich actief inzette in het publieke debat, onder meer als politiek kandidaat voor de New Democratic Party in de jaren ’60 en ’70. Hoewel hij nooit een zetel won, bleef hij ervan overtuigd dat filosofie niet enkel in boeken thuishoort, maar in de praktijk van het democratische en sociale leven.